Canım,
Uzandığım yerde yazıyorum.
Yorgunum pek.
Aynada yüzümü gördüm, adeta yeşil.
Havalar soğuk, yaz gelmeyecek.
Haftada otuz liralık odun lazım,
başa çıkılır gibi değil.
Sofada demin iş görürken,
battaniyemi aldım sırtıma.
Camlar çerçeveler kırık, kapılar
kapanmıyor,
burda barınmamız imkansız artık,
taşınmalı!
Ev yıkılacak üstümüze.
Kiralarsa pahalımı pahalı.
Sana bunları ne diye anlatırım?
Üzüleceksin.
Derdimi kime dökeyim?
Kusura bakma.
Isınsa, iyice ısınsa ortalık ama,
Hele geceler.
Bıktım usandım üşümekten.
Rüyalarımda Afrika'ya gidiyorum.
Cezayir'deydim bir sefer.
Sıcaktı.
Alnımı bir kurşun deldi,
bütün kanım aktı,
ama ölmedim.
Bana bir hal geldi.
Çok ihtiyarladığımı hissediyorum.
Halbuki biliyorsun,
henüz kırkıma basmadım.
Çok ihtiyarladığımı hissediyorum,
söylüyorumda,
söyleyince kızıyorlar,
konferans dinliyorum herkesden.
Her neyse bu bahsi kapat.
Paraguay halk türkülerini çaldı radyo.
Bunlar dikenli bir yaprağın üzerine
aşkla, güneşle, insan teriyle yazılmış.
Acıda, umutluda...
Bayıldım Paraguay türkülerine.
Adviye'den mektup aldım.
Beni çok göresi gelmiş,
Hiç unutamıyormuş....
Şaştımda kaldım.
Yıllardır,
Sen memleketten gittin gideli,
ne kapımı çaldı,
ne bir haber yolladı hatta.
Hatta sokakta karşılaştık.
Bir bayram sabahı,
başını çevirip geçti.
En yakın arkadaştık!
Ama arkadaşlık ağaca benzer,
kurudumu,
yeşermez artık.
Ben cevap yazmadım.
Neye yarar?
Evime bile gelse şimdi,
söyleyecek lakırdım yok.
Düşmanlığımda yok elbet.
Otursun güle güle,
zengin bir koca bulmuş
hastalıklı bir şeymiş adam
manyağın biri.
Halbuki Adviye ne canlı kadındır.
Gidip baktım oğlumuza,
Pembe, kumral, uyuyor mışıl mışıl.
Yorganı açılmış, örttüm.
Bir kara haberde verdi bu akşam radyo;
İren Jolio Küri ölmüş.
Yıllar var
bir kitap okudumdu
ölenin anısı üstüne yazılmış.
Bir yerinde iki kız çocuğundan bahseder.
-Satırlar gözümün önüne geldi-
Sarışın iki Yunan heykeli gibi der.
İşte bu çocuklardan biri öldü.
Bilmem ki nasıl anlatsam,
büyük bilgin, büyük adam,
ama şimdi lösemiden ölen
O sarışın kız çocuğuda.
Bu ölüm bana çok dokundu.
İren Jolio Küri için
ağladım bu akşam.
Ne tuhaf,
İren deselerdi, İren
öldüğün zaman
deselerdi,
İstanbul'lu bir kadın
hemde hiç tanımadığın,
ağlayacak arkandan, deselerdi
şaşardı.
Kocası geldi aklıma,
bir mektup yazsam,
başsağlığı dilesem
diye düşündüm.
Adresini bilmiyorum ama
Paris, Frederik Jolio Küri desem
gidermiydi?
Birde Fransız yazarı öldü.
Gazetede okudum.
Adını bile duymamışsındır.
Çok ihtiyardı zaten,
üstelikte egoist,
sinik,
cenabet herifin biri.
Herşeyle alay etmiş ömrü boyunca.
Hiçbir şeyi, hiç kimseyi sevmemiş,
bir köpeklerle kedileri,
ama yalnız kendininkileri.
Mülakat vermiş ölmeden bir kaç gün önce.
Ölümü alaya alıyor aklınca.
Ama belli dehşetlide korkuyor.
Resmide var.
büyükannemizi erkek yap,
tepesine bir takke koy,
işte herif.
Korkunç bir yalnızlık içinde
sıska bir ihtiyar.
O'nada acıdım
Belki büyükannemize benzediğinden,
belkide yalnızlığına.
Acıdım.
Aynı acıma değil elbet.
Acıyorsun İren Küri'ye,
çocuklarını düşünüyorsun, kocasını,
ama daha çok dünyaya acıyorsun,
büyük bir insan öldü diye.
Sana bir müjdem var;
Okumayı öğreniyor tembel oğlun.
Epeyi söktü kerata;
Tut, koş, kitap, kalem, çanta....
Mükemmel değilmi?
Her harfi birşeye benzetiyor;
A bir evmiş,
B göbekli bir adam,
T bir keser.
Ödüm kopuyor tembel olacak diye.
Hep O'na iş yaptırmak istiyorum.
Kız olsaydı kolaydı.
Kadınların her yaşta
her iş gelir elinden.
Ama beş yaşında bir oğlan,
ne becerebilir?
Ah bir ısınsa havalar...
Isınacak.
Uzadıkça uzadı mektubum.
Kendine iyi bak,
bana hemen cevap ver.
Beni unutma.
Bana hemen cevap ver,
akıllıdır Münevver,
nasıl olsa ne yapıp eder,
falan filan diye kendini avutma.
Sensiz perişanım,
beni unutma.
Kendine iyi bak.
Gözlerinden öperim canım.
Güzel geceler.
Kendine iyi bak.
Bana hemen cevap ver,
dertlerimi aklında tutma,
unut.
Beni unutma...

Karımın İstanbul'dan Yazd..

Nazım Hikmet Ran

Kimdi o meh-ru güzel , salınarak yürüyen
Beyaz ipek şalını , cilvelerle sürüyen

Huri midir? melek mi? nazenin bir peri mi?
İşveli vahşi güzel , bir Slav dilberi mi ?

Buğulu gözlerinde , bir cazibe gizlenir
O beyaz silueti , uzaklardan izlenir

Saf ve duru yüzünde , gonca taraveti var
Benim garip gönlümde, şimdi kara sevdalar

Zulüm ve masumiyet , hep o aynı simada
Bir vuslat müjdesi yok, yüzündeki imada

Bilmem ne oldu bize , kapıldık rüzgarına
Gelmiyor bir teselli, gönlün ah-ü zarına

Gül yüzü aydınlatır , gece karanlığını
Bilmez menekşe gözler , gönlün viranlığını

Arar avare gönül , kaybetmiş güzerini
Beyazlara bürünmüş o şimal dilberini

Şu derbeder gönlümüz , onu her gün anıyor
Yaralı kalbimizde , hatırası kanıyor

Bir Akdeniz güzünün , hüzünlü hatırası
Yaşıyor hala sıcak , o sevdanın mirası

Bir Slav Dilberi..

Hikmet Erbıyık

yaralı olan bir sevdanın
yarasını tam olarak tanımlayamadıgı
yasamından kalan
yaslı,savruk,tarumar
bir düzenden ibaret

sana gelen tüm yolların sonunda
daha cazip emeller dogrultusunda
sehırler arası otobus garından
oylece gıden bır yolcuya benzetılmen.
ve benım ellerimın havada kalısı....ardın sıra bakarak
sonra yavas yavas bel hizama inişi
hasret sınırlerım kabarmıs olmalıki,
sertce bir yumruk halıne gelmıstı
agladıgımın farkına bıle cok gec varmıstım

ne yazsam,soylesem olmuyor
bütün güzel sözcukler
yınede senı ıfade etmıyor
ruhumu ferahlatan
anadolu ve rumelı calgıları
nagmelerı sana yazılmıs
her telde,her üfürükte,her vurmada
hatta subyelerle ilave edılmiş
su sesleri,doga sesleri bile
anlamsız kalıyor
gözlerinin okyanus mavisine.
sana seni anlatmaktan
baska care kalmıyor......

Med-cezir Gibi Gitgel..

Ufuk Karakaya

Tutkum sevmektir benim, düpedüz ve yalın
Sevmek, acısını ve sevincini insanların
Yemin ederim, başka suçum yok, inanın

Demek sen insanları seviyorsun ha
Sanık! Kalk ayağa

Evet, şairim, şiir de yazıyorum, doğru
Vazgeçilmez tutkum, ödevim benim bu
Düşünmeye, yazmaya benim de hakkım yok mu?

Demek sen şiir de yazıyorsun ha
Sanık! Kalk ayağa

Yıkıldım, ezildim, acılar çektim gerçekten
Ne yaşamaktan korkum var, ne de ölmekten
Aydınlık yakın, ben umutluyum gelecekten

Demek sen hala yaşıyorsun ha
Sanık! Kalk ayağa

Seveceğim elbette, yazacağım, yaşayacağım
Ayağa kalktım sayın yargıç
Ve hep böyle ayakta kalacağım

Yargılama..

Ümit Yaşar Oğuzcan

şimdi git benden, gidebildiğin kadar,
gölge etmesin hiç bir dal utançımıza.
boş bir sevda kalsın adımız,
boşa sallanan bir çift sandal.
boş kalsın adı hüviyetimizin,
ardına damlasın gözyaşlarımız.

kalmadığın yerlerde seni ararken,
kal gelecektir illaki bir vakit bana.
kan götürecek bu sevdayı da;
sen bunu hiçbir zaman bilmeyeceksin.
olmayacaksın matemli bir gecemde,
ben hüsranımı sana artırdıkça,
sen bir yabancının gözlerinde dolaşacaksın,
onu doyuracaksın aşk namelerinle,
ona doğuracaksın o küçük kız çocuğunu,
soyadı benimkinden farklı olacak.
sen bunları hiçbir zaman düşünmeyeceksin.

hayatı veresiye yaşayan ben,
bütün kelimelerde sana borçlanıyorum.
hakkını helal et kadın!
seni unutamadım.
gıybet ediyorum hâlâ ardından,
seviyorum diyorum ben onu,
sevgilimdi diyorum ve hep yalan söylüyorum.
senden ayrı yaşam sürüyorum buralarda,
hayallerimi sana süslüyorum.
hakkını helal et be kadın!
senin yaşamadığın yerlerde,
ben her gün kendimi sana öldürüyorum.

yaşamı soğuk duş etkisiyle tadıyorum,
titrek bedenimden bir şeyler sızıyor, sana ısınan kalbime;
ağrıyor,

ağlıyorum...

sızlanışlarımı bıkmadan, usanmadan;
önce sade olan sana,
sonra senli olan bana,
sonra ihtimalsiz olan bize,
gönderiyorum,

gönderdim...

yatağımın sol yanı hep boş,
kalbimin orta yanı boş.
yastığım yarı boş, yarı hoş;
seni gözümden akıttığım zaman, o yan biraz dolu gibi oluyor,
sonra kuruyor,
sonra izi kalıyor,
sonra içim yanıyor, içim.

sen yokluğunu bilir misin be kadın,
sen yoksulluğu bilir misin?
hayatını sana adayan,
ahmaklığına doymayan,
yaşamını, yaşından önce bitiren,
bir ben varım buralarda.
hiç mi kulağın çınlamadı,
hiç mi dedikodum olmadı,
söylesene, hiç mi arzularım arz edilmedi sana?
söylesene be kadın! söylesene...

her gece yangın çıkıyor bu şehirde,
her gece, geçenkinden daha ağır.
kül oluyor bazen sabahlarım,
kundaklanıyor bazı rüyalarım,
kabus oluyorsun bana kadın,
kaprislerinden kurtulamıyorum.
kabrime kadar sürecek mi böyle,
söylesene kadın! söylesene...

Söylesene Kadın..

Sercan İzci